Wie is Marieke

Marieke geeft individuele Mana sessies, spreekt en schrijft over bewustwording waaruit twee boeken geboren zijn, richtte de School voor Lichtbrengers op en geeft diepgaande bewustwordingsRetreats in binnen- en buitenland. Marieke volgde de opleiding intuïtieve ontwikkeling van Linda Keen en deed een intensieve tweejarige training energetisch lichaamswerk bij instituut Orshof.

Zij werd opgeleid door Brandon Bays om helende Reizen te geven. In 2009 schreef ze haar eerste boek ‘de Helende Reis in de Praktijk’. Marieke ontmoette Lorna Byrne en Anita Moorjani wat haar een sprong in bewustzijn deed maken.

Ze reisde vele malen naar spirituele plekken in Brazilie en ook naar India waar ze de Satsang hall van Papaji in Lucknow bezocht. Via Papaji vond zij ook Ramana Maharshi en de wijsheid over het ZELF en het ZIJN.

“You are the Self, you are allready that. The fact is , you are ignorant of that. The wrong knowledge is the false identification of the Self with the body and the mind. This false identification must go, and then the Self alone remains”. Ramana Maharshi

‘De échte bewustzijns-shift kwam heel plotseling. Dat gebeurde op een moment dat ik bewust de keuze had gemaakt om gedurende langere tijd alleen èn in stilte te zijn en vooral niets te Doen. Deze keuze kwam voort uit een ingeving en voelde als een innerlijke roep. Dag in dag uit zat ik, alleen, en in stilte waarbij ik helemaal niets deed. Dit was in het begin verschrikkelijk, want mijn mind ging alle kanten op. Omdat ik in mijn leven gewend was veel te doen en opgevoed was om als boerendochter flink in actie te zijn, voelde het ‘niets doen’ heel onwennig en daardoor super intens. Er was veel onrust in mijn lichaam, waarbij ik soms het gevoel had gek te worden. Totdat er na een aantal weken waar ik nog steeds niets deed en van ’s ochtends tot ’s avonds in stilte zat, iets openbrak. Dat gebeurde onverwacht, waarbij mijn lichaam zich hevig ontlaadde in lachen en huilen tegelijkertijd. Wat opviel was dat aan deze gevoelens geen enkel persoonlijk verhaal was verbonden.

Er waren tijdens deze stiltefase meerdere momenten waarbij zeer krachtige, intens circulerende energieën zonder enige aanleiding razendsnel door mijn lichaam ‘suizden’. Mijn hele lichaam ging als het ware op een razendsnel tempo kalibreren. Dit gaf alle keren sterk het gevoel flauw te gaan vallen. Deze momenten kwamen tijdens deze stilteweken steeds vaker, en op een gegeven moment bijna dagelijks. In het begin voelde het als een soort tsunami’s in mijn lichaam, later meer als golven. Het is eigenlijk niet te beschrijven wat er precies gebeurde. Het is alsof plots alles wegvalt en tegelijkertijd het licht aan gaat.

Tijdens deze shifts die gepaard gingen met ’tornado-achtige’ energieen werd ik intuïtief geleid om in m’n fysieke ogen te kijken wat ik de meeste keren ook deed als ik mijn lichaam nog kon verplaatsen naar een spiegel. Want nadat dit vaker gebeurde herkende ik het wanneer dit zich weer aandiende. Wat ik ook intuitief wist was dat het zou helpen als ik heel rustig en bewust bleef ademhalen terwijl een soort krachtbron die ergens diep vanuit mijn borst/buikgebied opborrelde, zich razendsnel door mijn verdere lichaam bewoog. Er zijn eigenlijk geen woorden aan te geven hoe dit echt voelde. Het ‘ik’ verliest als het ware het bewustzijn, en deze woorden zeggen eigenlijk alles. Het ‘ik’ wat eerder de enige werkelijkheid leek, ‘verliest’ het van het bewust ZIJN waarbij er uiteindelijk niets over blijft dan ‘neutrale aanwezigheid’. Mijn ogen waren het enige ankerpunt. Ogen als spiegels van de ziel, wat letterlijk en figuurlijk voelde als het oog in de orkaan. Er was tijdens dat dit meerdere keren spontaan gebeurde (en soms nog wel eens gebeurt), het weten aanwezig dat deze sterk vibrerende energie die door m’n lichaam circuleerde, het oplossen van het ‘ik’ inhield. En dat het ‘ik’ dan ook echt niets kon doen, omdat dit ‘ik’ eigenlijk bestond alleen als een gedachte.

Er was tijdens deze intense momenten nooit angst of andere emoties aanwezig. De film van mijn leven, tot dan toe beleefd vanuit mijn ik-persoonlijkheid, flitste razendsnel voorbij. Geen idee hoe lang dit alle keren duurde, want er was geen enkel besef van tijd. Ook gezichten flitsten vaak heel snel voorbij, als rollenspelers van de film die we ‘ons leven’ noemen. Mijn fysieke hoofd ’tolde’ waarin het leek alsof de hele film van het ‘ik’ er uit vloog. Ik kon het nooit precies navertellen. Dit alles loste als het ware op in het niets, waar het niets en het alles tegelijkertijd is, daar waar alles samenvalt,  waar alles één is. Tijdens deze gebeurtenissen loste degene waarvan ik dacht dat ik dit was, noem het de ego-persoonlijkheid met de naam Marieke, volledig op. In dit oplossen bleken tevens de verhalen die bij dit ‘ik’ hoorden en ooit als ervaringen hadden plaatsgevonden, totaal onbelangrijk. Tevens werden de rollen waar ik me tot dan toe mee had geïdentificeerd, geheel doorzien.  Deze rollen waren nooit wie ik werkelijk was. Ook spirituele titels, status en opleidingen hadden hierin geen enkele betekenis.

Het voelt dat onze lichamen steeds meer gaan ’trillen’ op de frequentie van wie we werkelijk zijn met als gevolg dat we als mensheid evolueren naar de belichaming van onze essentie. En dat heeft weer effect op alles en iedereen, het eenheidsveld. Dat is waar de evolutie van de mensheid over gaat. Deze shift kan voor het lichaam met het geprogrammeerde hoofd behoorlijk intens zijn. Het ‘ik’ probeert te snappen wat er gebeurt en zal refereren naar wat het kent maar vind daar de antwoorden niet, want dit is nieuw. Wij worden nieuw, ofwel we worden wie we altijd al waren, maar dan belichaamd.

Wat ik bemerk is dat mijn lichaam steeds meer went aan deze ‘nieuwe’ frequentie. Wat opvalt is dat soortgelijke shifts soms ook spontaan gebeuren met mensen waarmee ik samen ben. Alsof deze frequentie ‘besmettelijk’ is. Out of the blue ervaren zij dan hetzelfde… Dit is dus blijkbaar wat er gebeurt in het collectieve veld. We ‘zetten’ elkaar vanzelf aan door de frequentie van het ZIJN.

Mijn lieve zus Jacobien zag toen dit spontaan gebeurde bij iemand waar we beiden bij aanwezig waren, als metafoor voor deze shift met de circulerende energiedeeltjes die door het lichaam bewegen, het beeld van autootjes die steeds sneller gaan rijden op een weg, en uiteindelijk zo snel bewegen dat ze geheel oplossen in de snelheid. Wat overblijft is dat we de weg zelf ZIJN.

Het leven leeft zich, waarbij nog steeds fijne en minder fijne dingen gebeuren, alleen wordt het anders beleeft, vanuit een soort neutraliteit. De mind gaat er niet meer mee aan de haal. Dat is het verschil en geeft een heel andere beleving dan vanuit het beperkte ik. Wat in dit hele gebeuren vooral zo duidelijk werd is de eenvoud van het Zijn. In het hier en Nu aanwezig zijn, zonder iets daar aan toe te voegen en zonder daar iets voor te doen. Dat is simpelweg alles.

Na deze fase ontstond vanzelf Mana, wat moeiteloos in heldere bewoordingen, als puur bewustzijn, door me heen stroomt. Door voorbij het beperkte ik-bewustzijn te kijken, wordt hierbij moeiteloos doorzien waar men nog identificeert met de geconditioneerde, geprogrammeerde mind. Waar de persoonlijkheid als het enige ik werd gezien, èn van waaruit werd gezocht naar het Zelf, stopt hier de oneindige zoektocht. Er is niets te fixen, niets op te lossen, niets te helen, want we zijn al heel en dat waren we altijd al.

‘Once we were particles of light. Now we become beings of light, radiating love.’ Rumi

In 2022 werd mijn tweede boek ‘de Stem van het Zelf’ geboren, welke ook als e-boek en luisterboek verkrijgbaar is, ingesproken door mezelf. ‘De Stem van het Zelf’ is ondertussen ook in het Duits te koop.

Interne èn externe verhuizing naar Al-één!

Door deze innerlijke shift, kijk ik vanuit een vernieuwde blik naar de wereld. Dat gaat vanzelf, omdat het perspectief vanuit de geconditioneerde mind waaruit ik eerder(over)leefde is doorzien. Dit voelt heel eenvoudig en natuurlijk. Deze innerlijke verhuizing bracht ook een externe verhuizing teweeg. In februari 2023 werd ik op een ochtend wakker in m’n vorige huis in Vlissingen met een glasheldere ingeving. Ik zou gaan verhuizen. Dat was een luid en duidelijke boodschap. Er was geen enkele reden om te verhuizen uit huis waar ik al een aantal jaren prima naar mijn zin woonde. Deze ingeving kwam totaal onverwacht en had niets te maken met een wens of verlangen naar iets anders. Het huis waar ik op dat moment woonde bevond zich in een zijstraat van de boulevard, waar ik zelfs vanaf m’n balkonnetje de zee kon zien en naast volop woonruimte een riant dakterras en een fijne kamer voor mijn praktijk aan huis had. En dat in hartje centrum Vlissingen en bij de zee, daar had ik echt geluk mee gehad na de verkoop van het vorige huis. Geen enkele reden om te verhuizen maar desondanks was het een krachtig weten dat dit toch zou gaan gebeuren. Diezelfde dag heb ik mijn huur opgezegd, met een vaste opzegtermijn van twee maanden. Ik weet nog dat de huurbaas me vroeg waarheen ik ging verhuizen, waarop ik antwoordde dat ik dat nog niet wist. Daarop vroeg hij of ik problemen had met de woning die ik van hem huurde, waarop ik hem antwoordde dat ik het er prima naar mijn zin had. Daarna vroeg hij of het wel helemaal goed met me ging…. een begrijpelijke vraag vanuit zijn perspectief. Mijn lieve ouders reageerden met bezorgdheid en de vraag of dit wel een verstandige beslissing was om zomaar mijn huur op te zeggen in deze tijd waar de huizenmarkt niet optimaal is, en of ik niet beter had kunnen wachten met het opzeggen totdat ik iets anders had gevonden. Ook een begrijpelijke reactie vanuit hun perspectief. Ik had geen alternatief èn geen idee waar ik terecht zou komen. Ik wist alleen heel zeker dat de plek die zou komen, zou kloppen voor de volgende fase van mijn leven, zonder daarbij te hopen op iets speciaals. Ik gunde mezelf zeker een fijne plek maar ik bemerkte geen verlangen. Er was een sterk gevoel van overgave en vertrouwen. Even kwam de gedachte voorbij of ik misschien dood zou gaan, dat zie ik ook als een soort verhuizing. In deze periode van de plotse ingeving en de periode erna bleef ik me extra bewust van mijn gedachten en gevoelens. Ook bij het mogelijke doodgaan voelde ik vertrouwen en overgave, terwijl als het andere gevoelens waren geweest die er zeker ook hadden mogen zijn. Het zou zich wel wijzen. En zo gebeurde vanzelf datgene wat blijkbaar al klaar lag.

De op hoge leeftijd zijnde moeder van mijn dierbare vriend Paul bood met veel liefde aan dat ik in haar logeerkamer mocht komen slapen zolang het nodig was. Dat vond ik zo lief en besloot dat ik dat zou doen, tenzij er iets anders zou komen wat sterk zou voelen. Hoe gezellig en fijn een tijdje bij moedertje van de Vijver in Zeeuws Vlaanderen te gaan logeren. Maar toch bleek dat er iets anders klaar lag wat spontaan naar me toe kwam.. Ik ontving ongeveer een maand nadat ik mijn huur had opgezegd en dus nog 1 maand had voordat ik moest verhuizen een mailtje van Anique Thomaes. Ik had Anique ongeveer 8 jaar geleden een Manasessie gegeven en daarna nooit meer contact mee had gehad, al zat ze zeker in mijn hart. Toen ik haar naam op het mailtje zag, was dan ook meteen de gedachte, oh Anique, wat leuk weer eens van haar te horen! Dit was wat er stond geschreven: ‘Lieve Marieke, M’n handen gaan nu als automatisch over het toetsenbord zonder na te denken maar puur uit m’n gevoel. Misschien toeval of niet maar mijn lieve mama is in januari 2020 gestorven en al die tijd staat alles in haar huis nog precies zoals toen ze gestorven is. Ik kon het nog altijd niet aan om er iets aan te veranderen. Mijn broer en ik zijn er nog veel met z’n tweetjes. De laatste weken begon het gevoel te komen dat ik iets met het huis wil doen, mits het goed voelt. En met jou voelt het goed. Om van daaruit mooie dingen te doen op het gebied van spiritualiteit. Het is het voormalige vroegere raadhuis in Hoofdplaat en heeft een hele geschiedenis. Kijk maar hoe het voelt…’

En zo reed ik diezelfde week naar Hoofdplaat… en hadden Anique en ik beiden tranen in de ogen toen ze me verwelkomde bij de voordeur van het Raadhuis in Hoofdplaat. Beiden zo geraakt door dit alles. Binnen 1 maand ben ik verhuisd. Anique vertelde me dat ze er eerder niet aan toe was het Raadhuis een nieuwe bestemming te geven. Precies toen ik de ingeving had gekregen om te verhuizen was zij er klaar voor en was de tijd rijp. Alles is divine timing… Voor mij de bevestiging om altijd te blijven luisteren en trouw te zijn aan mijn innerlijke stem, de stem van het Zelf, ondanks dat de mind er soms flink doorheen kan tetteren.

Het wonderlijke is dat de postcode van het Raadhuis AL is en het huisnummer 1. AL-ÉÉN ! En de tijd staat hier stil, want de klok in de toren van het Raadhuis is stilgevallen…

Het is naast individuele sessies en groepsbijeenkomste die ik geef ook mogelijk te komen logeren in de knusse tweepersoons- B&B die ik hier ondertussen heb gecreëerd. Heerlijk genieten van deze fijne, rustgevende en verstillende plek in dit vredige dorpje aan de Zeeuwse kust. Mail me gerust voor informatie of als je wilt reserveren via manamarieke@gmail.com

Ik ben elke dag dankbaar dat ik hier mag Zijn en deze liefdevolle plek mag delen met velen.’