Wie is Marieke

Marieke geeft individuele Mana sessies, spreekt en schrijft over bewustwording waaruit twee boeken geboren zijn, richtte de School voor Lichtbrengers op en geeft diepgaande bewustwordingsRetreats in binnen- en buitenland. Marieke volgde de opleiding intuïtieve ontwikkeling van Linda Keen en deed een intensieve tweejarige training energetisch lichaamswerk bij instituut Orshof.

Zij werd opgeleid door Brandon Bays om helende Reizen te geven. In 2009 schreef ze haar eerste boek ‘de Helende Reis in de Praktijk’. Marieke ontmoette Lorna Byrne, Anita Moorjani en Joe Dispenza, wat haar een sprong in bewustzijn deed maken.

Marieke reisde vele malen naar spirituele plekken in Brazilie en ook naar India waar ze de Satsang hall van Papaji in Lucknow bezocht. Via Papaji vond zij ook Ramana Maharshi en de wijsheid over het ZELF en het ZIJN.

“You are the Self, you are allready that. The fact is , you are ignorant of that. The wrong knowledge is the false identification of the Self with the body and the mind. This false identification must go, and then the Self alone remains”. Ramana Maharshi

Marieke: ‘De échte bewustzijns-shift kwam heel plotseling. Dat gebeurde op een moment dat ik bewust de keuze had gemaakt om gedurende langere tijd alleen èn in stilte te zijn en vooral niets te Doen. Deze keuze kwam voort uit een ingeving en voelde als een innerlijke roep. Dag in dag uit zat ik. Alleen, en in stilte waarbij ik helemaal niets deed. Dit was in het begin verschrikkelijk, want mijn mind ging alle kanten op. Er was veel onrust in mijn lichaam. Omdat ik in mijn leven gewend was veel te doen en opgevoed was om als boerendochter flink in actie te zijn, voelde het ‘niets doen’ super intens, waarbij ik soms het gevoel had gek te worden. Er brak na een aantal weken, waar ik nog steeds elke dag in stilte zat en niets deed, ineens iets open. Hierbij ontlaadde mijn lichaam zich met lachen en huilen tegelijkertijd. Aan deze gevoelens was geen enkel persoonlijk verhaal verbonden. Het was alsof plots het licht aanging… Het is eigenlijk niet te beschrijven, maar het voelde als het oplossen van het ik naar vormeloos bewust Zijn.

Er waren tijdens deze wekenlange stilte-fase meerdere momenten waar zeer krachtige en intens circulerende energieën zonder enige aanleiding razendsnel door mijn lichaam ‘suizden’. Dit gaf alle keren sterk het gevoel flauw te gaan vallen. Deze momenten kwamen totaal onverwacht en zijn er heel af toe nog steeds.

Tijdens deze tornado-achtige energie werd ik intuïtief geleid om in m’n fysieke ogen te kijken, wat ik de meeste keren ook deed als ik me nog fysiek kon verplaatsen naar een spiegel. Want nadat dit een paar keer had plaatsgevonden herkende ik het wanneer dit zich weer aandiende. Een soort krachtige energie die van onderuit ergens bij mijn voeten begon en razendsnel omhoog circuleerde. Er zijn eigenlijk geen woorden aan te geven hoe dit echt voelde omdat ‘ik’ steeds verder oploste. En dan was er niets over dan ‘neutrale aanwezigheid’. Mijn ogen waren dan het enige ankerpunt. Ogen als spiegels van de ziel, wat letterlijk en figuurlijk voelde als het oog in de orkaan. Soms lukte het niet om mijn lichaam tijdens zo’n ‘shift’ nog naar een spiegel te verplaatsen. Er was tegelijkertijd zoals ik eerder schreef, tijdens dat dit meerdere keren spontaan gebeurde en heel soms nog wel eens gebeurt, het bewustzijn aanwezig dat deze sterk vibrerende energetische frequentie die door m’n lichaam circuleerde, het oplossen van het ‘ik’ inhield. En dat ‘ik’ dan ook echt niets kon doen, want dat ‘ik -deel’ bestond eigenlijk niet dan alleen als een gedachte.
Er was tijdens deze intense momenten nooit angst of andere emoties aanwezig. De film van mijn leven, tot dan toe geleefd vanuit mijn ik-persoonlijkheid, flitste razendsnel voorbij. Geen idee hoe lang dit alle keren duurde, want er was geen enkel besef van tijd. Ook gezichten flitsten dan vaak heel snel voorbij, als rollenspelers van de film die we ‘ons leven’ noemen. Ik kon het nooit precies navertellen. Dit alles loste als het ware op in het niets.
Ik ervaarde hierbij het niets en het alles tegelijkertijd, daar waar alles samenvalt,  waar alles één is. Hier loste degene waarvan ik dacht dat ik dit was, noem het de ego-persoonlijkheid met de naam Marieke, volledig op. In dit oplossen bleken tevens de verhalen die bij dit ‘ik’ hoorden en ooit als ervaringen hadden plaatsgevonden, totaal onbelangrijk. Tevens werden de rollen waar ik me tot dan toe mee had geïdentificeerd, geheel doorzien.  Deze rollen waren nooit wie ik werkelijk was. Ook alle spirituele titels en opleidingen hadden hierin geen enkele betekenis. Wat vooral zo duidelijk werd is de eenvoud van het jeZelf zijn. In het hier en Nu aanwezig zijn, zonder iets daar aan toe te voegen, dat is simpelweg alles.’

Na deze fase ontstond vanzelf Mana, wat moeiteloos in heldere bewoordingen, als puur bewustzijn, door Marieke’s lichaam heen stroomt. Door voorbij het beperkte ik-bewustzijn te kijken, helpt zij hierbij doorzien waar men nog identificeert met de geconditioneerde, geprogrammeerde mind. Waar de persoonlijkheid als het enige ik werd gezien, en van waaruit werd gezocht naar het Zelf, stopt hier de oneindige zoektocht. Er is niets te fixen, niets op te lossen, niets te helen, want we zijn al heel en dat waren we altijd al. Het aardse verkleedpak wat we lichaam noemen, gaat dan vanzelf steeds meer meetrillen op de frequentie van de Bron die we in essentie zijn. Dit heeft als groot gevolg dat we evolueren naar de belichaming van onze essentie.

‘Once we were particles of light. Now we become beings of light, radiating love.’ Rumi

In 2022 werd Marieke’s tweede boek ‘de Stem van het Zelf’ geboren, welke ook als e-boek en luisterboek verkrijgbaar is, ingesproken door Marieke zelf. ‘De Stem van het Zelf’ is ondertussen ook in het Duits te koop.

Interne èn externe verhuizing naar Al-één!

‘Door deze innerlijke shift, kijk ik vanuit een vernieuwde blik naar de wereld. Dat gaat vanzelf, omdat het perspectief vanuit de geconditioneerde mind waaruit ik eerder(over)leefde is doorzien. Deze innerlijke verhuizing bracht ook een externe verhuizing teweeg. In februari 2023 werd ik op een ochtend wakker in m’n vorige huis in Vlissingen met een glasheldere ingeving. Ik zou gaan verhuizen. Dat was een luid en duidelijke boodschap. Er was geen enkele reden om te verhuizen uit huis waar ik al een aantal jaren prima naar mijn zin woonde. Deze ingeving kwam dus out of the blue en had niets te maken met een wens of verlangen naar iets anders. Het huis waar ik op dat moment woonde bevond zich in een zijstraat van de boulevard, ik kon zelfs vanaf m’n balkonnetje de zee zien en had naast volop woonruimte met een riant dakterras, ook een fijne kamer voor mijn praktijk aan huis. En dat in hartje centrum Vlissingen en bij de zee, daar had ik echt geluk mee gehad na de verkoop van het vorige huis. Ondanks dit alles was het een krachtig weten dat ik zou gaan verhuizen. Omdat dit gewoon zo was, het weten was zo sterk, ondanks dat mijn hoofd er wat tegenstrijdige gedachten over had, heb ik diezelfde dag mijn huur opgezegd, met een vaste opzegtermijn van twee maanden. Ik weet nog dat de huurbaas meteen vroeg waar ik heen ging verhuizen, waarop ik antwoordde dat ik dat nog niet wist. Daarop vroeg hij of ik problemen had met de woning die ik van hem huurde, waarop ik hem antwoordde dat ik het er prima naar mijn zin had. Daarna vroeg hij of het wel helemaal goed met me ging…. een begrijpelijke vraag vanuit zijn perspectief. Ook mijn lieve ouders reageerden met bezorgdheid of dit nou wel een verstandige beslissing was om zomaar mijn huur op te zeggen, in deze tijd waar de huizenmarkt niet optimaal is, en of ik niet beter had kunnen wachten totdat ik iets anders had gevonden…. ook een begrijpelijke reactie vanuit hun perspectief. Ik had dus geen alternatief èn geen idee waar ik terecht zou komen. Ik wist alleen heel zeker dat de plek die zou komen zou kloppen voor de volgende fase van mijn leven. Zonder daarbij te hopen op iets speciaals. Ik gunde mezelf zeker wel een fijne plek maar ik bemerkte geen verlangen, danwel overgave en vertrouwen. Even kwam de gedachte voorbij of ik misschien wel dood zou gaan, dat is ook een soort verhuizing. In deze hele beweging van de plotse ingeving en het volgen hierin, bleef ik me extra bewust van mijn gedachten en gevoelens. Ook bij het mogelijke doodgaan voelde ik vertrouwen en overgave. Het zou zich wel wijzen, en zo gebeurde het vanzelf.

De op hoge leeftijd zijnde moeder van mijn dierbare vriend Paul bood spontaan aan dat ik in haar logeerkamer mocht komen slapen zolang het nodig was. Dat vond ik zo lief en besloot dat als er niets op tijd mocht komen, ik dat zou doen. Hoe gezellig en fijn een tijdje bij moedertje van de Vijver in Zeeuws Vlaanderen te gaan logeren. Maar er lag iets anders klaar. Ik ontving ongeveer een maand nadat ik mijn huur had opgezegd en dus nog 1 maand had voordat ik moest verhuizen een mailtje van Anique Thomaes. Ik had Anique ongeveer 8 jaar geleden een Manasessie gegeven en daarna nooit meer contact mee had gehad, al zat ze in mijn hart. Toen ik haar als afzender van het mailtje zag, was dan ook meteen de gedachte, oh Anique, wat leuk weer eens van haar te horen! En dit was wat er stond geschreven: ‘Lieve Marieke, M’n handen gaan nu als automatisch over het toetsenbord zonder na te denken maar puur uit m’n gevoel. Misschien toeval of niet maar mijn lieve mama is in januari 2020 gestorven en al die tijd staat alles in haar huis nog precies zoals toen ze gestorven is. Ik kon het nog altijd niet aan om er iets aan te veranderen. Mijn broer en ik zijn er nog veel met z’n tweetjes. De laatste weken begon het gevoel te komen dat ik iets met het huis wil doen, mits het goed voelt. En met jou voelt het goed. Om van daaruit mooie dingen te doen op het gebied van spiritualiteit. En nu zie ik je mail… Het is het voormalige vroegere raadhuis in Hoofdplaat en heeft een hele geschiedenis. Kijk maar hoe het voelt…’

En zo reed ik diezelfde week naar Hoofdplaat… en hadden Anique en ik tranen in de ogen toen zij me verwelkomde bij de voordeur van het Raadhuis in Hoofdplaat, waar ik binnen 1 maand naar toe ben verhuisd en vanuit deze superfijne plek dit nu schrijf. Anique vertelde me dat ze er eerder niet aan toe was het Raadhuis een nieuwe bestemming te geven, precies toen ik de ingeving kreeg om te verhuizen was de tijd rijp, alles is divine timing… Voor mij de bevestiging om altijd te blijven luisteren naar je innerlijke stem, de stem van het Zelf, ondanks dat de mind er soms flink doorheen kan tetteren.

Het wonderlijke is dat de postcode van het Raadhuis AL is en het huisnummer 1. AL-ÉÉN ! En de tijd staat hier stil, want de klok in de toren van het Raadhuis is stilgevallen…

Het is mogelijk hier te komen logeren in de knusse tweepersoons- B&B die ik hier ondertussen heb gecreëerd en ook heerlijk te genieten van deze zo fijne plek in dit vredige rustige dorpje aan de Zeeuwse kust. Mail me gerust rechtstreeks als je hierover informatie wilt of wilt reserveren via manamarieke@gmail.com

Ik ben elke dag dankbaar dat ik hier mag Zijn en deze liefdevolle plek mag delen met velen.’